Κυριακή Δίχως Μπάλα

Ζαλισμένος πήγε να καθαρίσει το υπόγειό του. Ένα υπόγειο γεμάτο αναμνήσεις, love letters, γραμματόσημα και μία σπάνια και συλλεκτική τηλεκάρτα. Μόνο κακές αναμνήσεις είχε απ`αυτήν την τηλεκάρτα. Από καρτοτηλέφωνο είχε πάρει την πρώτη του ροζ γραμμή. Οι μονάδες εξαφανίστηκαν τόσο γρήγορα όσο ένα καλό πάρκινγκ.

Ήρθε η ώρα να την ξεφορτωθεί. Μία είναι η λύση για να εξαφανίσουμε πράγματα που μας είναι άχρηστα. Να τα βάψουμε μπλε και να τα φουντάρουμε στο πλησιέστερο λιμάνι. Πήγε λοιπόν στην παραλία και πέταξε την τηλεκάρτα στη θάλασσα. Μία κίνηση που αποδείχθηκε πιο δύσκολη απ`ότι περίμενε. Ο αέρας τη γύριζε πίσω. Και προσπαθούσε. Κόντρα στον άνεμο, προσπαθούσε. Μάταιος κόπος. Οι προσπάθειές του έπεφταν στο κενό και η τηλεκάρτα στα πόδια του.

Εκάτσε να λιαστεί. Του άρεσε να λιάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Δηλαδή όταν έχει ήλιο και φυσάει ταυτόχρονα. Από τη μία ζεσταίνεσαι και απ`την άλλη δε σκάςκιόλας. Καίγεσαι όμως εύκολα, ακριβώς γιατί δεν το καταλαβαίνεις ότι καίγεσαι. Και δεν το καταλαβαίνει όχι επειδή είσαι ηλίθιος αλλά επειδή φυσάει και σε ψιλοδροσίζει. Απάτη ε;