Αποστολή στο Λίβανο

Ζήτησα δουλειά σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό αυτό το μήνα, ως μαθητευόμενος δημοσιογράφος. Προσπάθησα να κάνω τη φωνή μου όσο πιο εμπορική και ερωτική γινόταν αλλά από το πολύ ζόρι έκλασα, με καταλάβανε και με πετάξανε έξω. Μετά ζήτησα δουλειά σε τηλεοπτικό σταθμό. Με πείρανε αφού πρώτα αναγκάστηκα να βάλω τα κλάματα μπροστά στη Μαρία Χούκλη. Όχι πως είμαι κανένα μοντέλο αλλά θέλανε να με στείλουνε στον πόλεμο και δεν τους ενδιέφερε η εμφάνισή μου. Θα με στέλνανε στην Βέροια για την υπόθεση του μικρού Α. αλλά το θέμα έχει γίνει σούπα. Έφτασα λοιπόν στο Λίβανο με τις παρακάμερές μου μην γνωρίζοντας όμως τι είναι η παρακάμερα.

Καταδικάζω τον πόλεμο. Και οι Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Αλαβάνος, Χριστόδουλος ξορκίζουν τον πόλεμο. Νομίζω και η Σακίρα τον καταδικάζει. Ωραία καταδικάζουμε όλοι τον πόλεμο. Και μετά; ίσως φάμε κανένα λιβανέζικο φαγητό και ξανα καταδικάσουμε τον πόλεμο.

Στον Λίβανο βρήκα πολλούς Έλληνες. Ναυτικούς κυρίως. Από το Ιεράπετρα, το Δημητρούλα και το πλοίο της αγάπης με τον Παρτσαλάκη και τον Χαλκιά. Έμαθα ότι θέλει να έρθει και ο Σπύρος Παπαδόπουλος να κάνει έκτακτο επεισόδιο "στην υγειά μας", να μεθύσει με Λιβανέζικο κρασί αλλά δεν θέλει να χάσει το φιλικό του γαύρου με τη Real Sociedad. Από την άλλη ο Σπύρος θα διαμαρτυθεί στην UEFA ώστε να παίζει ο Λίβανος του χρόνο στο Champions League και η Δάφνη Μπόκοτα ώστε να συμμετέχει στη Eurovision. Αν και με τα σαπιοκάραβα που στείλαμε, θα τσαντίστηκαν και του χρόνου δεν θα μας δώσουν ούτε βαθμό.