Πρώτη μέρα στο Λίβανο και τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά. Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα. Έπεφταν βόμβες και χεζόμουνα. Έχετε δοκιμάσει ποτέ να κοιμηθείτε χεσμένος; Το πρωί αποφάσισα να γίνω ένα με την πόλη. Να την αφουγκραστώ. Άκουγα να λένε ότι το σκηνικό μοιάζει με τη Βηρυτό πράγμα πολύ σωστό αφού όλα τα ερείπια είναι ίδια. Κάτι με έτρωγε μέσα μου και είπα να κάνω πλιάτσικο με μία συμμορία. Χρειαζόμουνα άλλωστε ένα κουστουμάκι για το γάμο της ξαδέρφης μου και ένα μαγιό για τα μπάνια που θα κάνω στην άδεια μου. Λέω να πάω εδώ κοντά, στην Κύπρο που είναι ωραία και ακριβά. Θα πληρώσει το αφεντικό μου.
Καθώς κάναμε πλιάτσικο, μία άλλη συμμορία έκανε πλιάτσικο σε μας και μας πήρε τα πράγματα. Έτσι έχασα το laptop μου, που ήταν γεμάτο με άρθρα, φωτογραφικό υλικό, επαφές, τσόντες, τραγούδια. Ήθελα να ήξερα τι θα καταλαβούν τα Λιβανόπουλα όταν ακούσουν Νίκο Βέρτη στο laptop μου. Μάλλον θα το σπάσουν. Έπρεπε λοιπόν να πάω σε ένα internet cafe στο κέντρο της πόλης να στείλω το ρεπορτάζ μου. Εκεί οι υπάλληλοι δεν ξέρανε τίποτα και στα μάτια τους ήμουν πολύ χάκερ. Μου προτείνανε μάλιστα να δουλέψω εκεί σαν υπεύθυνος. Θα το πω στο αφεντικό μου μπας και μου ανεβάσει το μισθό.
No comments:
Post a Comment