Τις σιχαίνομαι τις Κυριακές. Συννεφιασμένες ή ηλιόλουστες. Βαρετές ωσαν* σόδα ή ένα ταξίδι στην Ελβετία. Το σύμβολο της βαρεμάρας μιλάμε. Και καλά όλη τη βδομάδα κάνεις απατηλά σχέδια αυτοδιαχείρισης του χρόνου σου. Εγώ όλη μέρα κυλιόμουνα από κρεβάτι σε καναπέ. Και από καναπέ σε ανάκλιντρο. Στο μυαλό μου μόνο ένας ήχος. Το σποτάκι της αθλητικής κυριακής. Και ας έγινε life style. Και ας μην έχει Διακογιάννη.
Από παιδί δηλαδή το έχω φιλοσοφήσει το θέμα και τις θεωρώ μαλακισμένες. Κυριακή ήταν όταν μαζευόμασταν να φάμε οικογενειακός. Με διάφορους guest star. Πάντα ήμουν ο πιο μικρός και συνάμα ο πιο μαλάκας. Έτρεχα για τσιγάρα και εφημερίδες. Χωρίς ένθετα τότε. Όσοι είστε οι πιο μικροί στις οικογένειες σας και τρώτε χώσιμο με καταλαβαίνετε.
Κυριακή ήταν επίσης όταν με έκαναν τσακωτό οι γονείς μου με ταινίες πορνό στα χέρια. Η μάνα μου σιδέρωνε και ο πατέρας μου έβλεπε αθλητικά. Μόλις τις είχα νοικιάσει. Από περιέργεια. Προσπαθούσα να δημιουργήσω ερωτική επιθυμία μιλάμε. Αυτό δεν κάνει το πορνό; Δημιουργεί ερωτική επιθυμία. Σαν τα αρώματα. Τι είπα πάλι ο άνθρωπας.
Όλοι βλέπουν τσόντες. Άσχημοι, όμορφοι, μοναχικοί τύποι, ζευγάρια, οικογενειάρχες, τύποι φραγκάτοι, κουστουμαρισμένοι, με ακριβά αυτοκίνητα, αμόρφωτοι και διανοούμενοι, ανώνυμοι και επώνυμοι νοικιάζουν πορνό. Αυτό που διαφέρει είναι η συχνότητα και τα γούστα. Εξάλλου ο γνώστης του θέματος ξέρει ότι οι τσόντες νοικιάζονται σε σετάκι, γιατί αν σου βγει η μία μάπα έχεις την άλλη..
Τώρα που μεγάλωσα και δεν νοικιάζω πορνό νομίζω ότι ο κρυφός ένοχος της bloody sunday είναι το παρασκευοσάββατο. Τελικά είμαι άνθρωπος των γ(ρ)αμμάτων.
*Το Ω είναι εσκεμμένο