Ας περάσουμε όμως στην επόμενη φωτογραφία που είναι γροθιά στο στομάχι. Ένα μήνυμα για τα παιδιά και για το τι αυτά εκφράζουν. Αν ρωτήσεις ένα δεκατετράχρονο μαθητή αν του αρέσει το σχολείο θα σου απαντήσει ότι το σχολείο του αρέσει γιατί του μαθαίνει πάρα πολλά πράγματα και γιατί τον κάνει χρήσιμο στην κοινωνία. Σαν ποίημα το απαγγέλει, προγραμματισμένος σαν ρομπότ. Το παιδί στη φωτογραφία του Η. δεν είναι έτσι. Εγώ πάλι ζαλίστηκα. Είμαι μάλλον αλλεργικός στα παιδιά που λένε όσα δεν έπρεπε να λένε, τα κατά συνθήκη ψέματα. Τα παιδιά είναι παιδιά και πρέπει να λένε την αλήθεια. Δεν με πείθουν αυτά που αγαπούν τους καθηγητές τους. Δηλαδή δεν με πείθουν οι γονείς τους. Δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα σου μικρέ και αθώε πιτσιρίκε το σχολείο. Ο δικός μας πιτσιρίκος θέλει να μπει στο σχολείο ζωσμένος με εκρηκτικά και να πατήσει το κουμπί. Να εξαφανιστούν όλοι και να επιζήσει μόνο αυτός. Μετά να πετάξει σαν σούπερμαν, να ανεμίζει η μπέρτα του, να πάρει από το χέρι την καλή του και να ενωθεί με τους άλλους σούπερμαν, έτοιμοι να ανατινάξουν όσους τους καταπιέζουν, έτοιμοι να ανατινάξουν κάθε σχολείο, έτοιμοι να ελευθερώσουν τον κόσμο τους.
No comments:
Post a Comment